Een gevoel van erkenning?

Jarenlang bezig zijn, jarenlang ervaring en dan toch die bepaalde angst en onzekerheid.
Sinds jongs af aan schrijf ik al liedjes, rare, gekke liedjes, humoristische liedjes.
Ik noem het gewoon liedjes, anderen noemen het soms kleinkunst.

Velen jaren trad ik op met maatje Mels Hoogenboom onder de naam El Capsoñez
en speelden wij deze liedjes met veel verve in kleine kroegen en evenementen.

El Capsoñez

Na het uiteenvallen van het duo bemerkte ik, als Ben Jur’s eenmansorkest,
dat de aandachtspanne bij publiek op straat te kort is om te luisteren naar deze zelfgeschreven liedjes.
Waardoor het accent voor het maken van muziek op straat kwam te liggen op bekendere Engelstalige liedjes, repertoire dat men herkent.
Zodoende verdween veel van die zelfgeschreven liedjes in een map in de bureaulade om er sporadisch uit te komen,
af en toe voorzichtig een liedje tussendoor op het repertoire.
Meestal als er ouders met kinderen bleven staan luisteren op straat, die nog geen Engels spreken.

Eén grote droom die ik al jaren heb en had is het maken van een cabaretprogramma met deze liedjes.
Alle liedjes hebben hun eigen verhaal, die vaak een diepgewortelde achtergrond hebben, welke melancholeuk zijn.

Nu heb ik de afgelopen twee jaar wel eens aan een singer-songwriter middag meegedaan en daar had je de kans om twee of drie liedjes te laten horen.

Leuk! Maar niet leuk genoeg… wat kan je tenslotte laten horen in twee of die liedjes.

Afgelopen vrijdag was het dan zover. In Door in Dordrecht.
Al was de zaal niet volledig gevuld vanwege Corona en andere gelijktijdige evenementen.
Ik speelde drie kwartier en het publiek was enorm enthousiast.
Het voelde als een soort erkenning. Er was luisterpubliek en het vermaak was groot!

Dan smaakt dat naar heel veel meer! Kleine podia, met luisterpubliek en aandacht.
Kleine podia, waar je het publiek mee kunt nemen in de absurde verhalen en kunt laten lachen met de vreemde liedjes.

Als je dan opmerkingen krijgt na afloop over “Dit is kleinkunst, dit moeten meer mensen horen”, dan voel je je vereerd.
Dan ligt er weer een taak te wachten. Op zoek naar kleine theaters die kleine voorstellingen willen boeken!

Voor het grote podium een avondvullend programma kunnen bieden, daar voel ik mij nog veel te klein voor…
treedje te hoog mijns inziens. Maar die grote droom is er wel.

Als was het een droompje dat uitkwam afgelopen vrijdag,
een stukje onzekerheid is weggenomen en een eigen liedjesprogramma misschien een stukje dichterbij!

Liedjes    en teksten   Vind u het leuk? Laat het ons weten op you tube.